με κλειστά μάτια αντιλαμβάνεσαι ότι
πιο εύκολα τρέχεις προς τον ήχο παρά σε σπρώχνουν προς το φως

Υπάρχει ένα κενό στα ανθρώπινα πράγματα,
μια χρονική καθυστέρηση απ’ το τώρα ως το πάντα
ή αλλιώς ένα ανεπαίσθητο πάγωμα
στη διαδρομή ενός μετρονόμου το δείχτη.

Και το ποτάμι παίρνει τις βαλίτσες μας
Και η βροχή αμβλύνει τις γωνιές των δρόμων
Και ο σκύλος μας παρατηρεί στοχαστικά

Αποσύρεσαι μέσα σου
και γίνεσαι φίλος με το κακό

Χώμα κόκκινο
και ξεραμένο
Οι ενοχές
Σ’ ένα λειβάδι άσπαρτο για χρόνια