Το γαμήσι μας ήταν ιαπωνική σούνγκα
το λευκό ζυμάρι, μαζεμένο,
φούσκωνε απότομα και τύλιγε σφιχτά

ξημέρωσε με δέκα παιδικά δάχτυλα σταυρωμένα σε καρφιά·
διάλεξαν με επιμέλεια μαύρα ιερά ρούχα και στολίστηκαν
για την υπνηλία εκείνου που την αυγή θα πεθάνει και το ξέρει

εκτός κάδρου
η μοναχική φωτογραφία
της έρπουσας γυναίκας

Έχω χαράξει πάνω στο δέρμα μου
Ό,τι θυμίζει πως έκανα τη βόλτα μου σ’ αυτόν τον πλανήτη

όταν βρέχει λιμοκτονώκαι τάζω στον εαυτό μουότι αυτή είναι η τελευταία φοράπου μιμούμαι την καταιγίδα…