Πετυχαίνω το σχήμα μου με δυο άκαμπτα σήμαντρα φεγγοβολώ Απόψε σμιλεύω τα δάχτυλά μου μ’…

«Άσε να ακούσουμε τη μουσική», του ψιθύρισε. «Άλλωστε πού θα ξαναβρείς την ευκαιρία να είσαι…

Καμιά φορά, τα δάκρυα αρκούν για να με πνίξουν. Και το οξυγόνο, δε νομίζεις πως…

χτύπα το χτικιό μέχρι να το ξεράσω μόνη χτύπα με στο λαιμό μου είμαστε μια…

μπουτάρει κάθε πρωί ανασφαλής μπουκάρει κάθε πρωί ανασφαλής καφές, οδύνη, αγκύλωση. πρώτος πελάτης από νωρίς…

Γέμισα χώματα το στόμα μου Και με το σάλιο μου έφτιαξα λάσπη Την έφτυσα κάτω…

Έκλεισε το τηλέφωνο πατώντας όπως πάντα -σχεδόν εμμονικά- ξανά και ξανά το πλήκτρο ακύρωσης κλήσης.…