Καταπώς φαίνεται

το ρολόι έπαψε

να ουρλιάζει το τέλος

κι άρχισε να πριονίζει

Μου είπε μια προφήτισσα
ότι τα είκοσι χρόνια της θλίψης μου θα λάβουν τέλος
μοναχά όταν πάω στην έρημο και θάψω το σώμα του πατέρα μου
και το πρώτο του παιχνίδι.

μούλιαζε και στίβε καρδιές όλη μέρα

από νεκρές και μισόνεκρες γάτες

μη με ρωτάς γιατί πάχυνα

πού καιρός για πιλάτες

Η πάχνη και τα βρύα έχουν καλύψει το λερωμένο γκρίζο τοίχο
Της πολυκατοικίας και τα φυτά των μπαλκονιών,
Ταλαιπωρημένα από την βασανιστική υγρασία και το Δεκεμβριανό χιονιά

όταν μου φωνάζει πως θα με σκίσει
περιμένω να έρθει να μ’ ανοίξει στα δύο
να μου δείξει επιτέλους πώς γίνεται
αφού απ’ ότι φαίνεται να οδηγάω δεν ξέρω