Τι μέρα είναι;
Με ρώτησε.
Σήμερα είναι η φωτοτυπία του χτες,
ένα αντίγραφο.
Τα χρόνια της ζωής μας σα φύλλα παραγεμισμένα
σ’ ένα ντοσιέ πεταμένο σε κάποιο ραφι
Γεμάτο σκόνη.
Σήμερα όλα είναι στη θέση τους.
Ακόμα κι εμείς φίλε,
που νομίζουμε
οτι περιπλανιόμαστε,
ακόμα στη θέση μας είμαστε κι εμείς.
Κολλημένοι στις ιδέες και στις εμμονές μας,
στις φοβίες
και σε όλα εκείνα που νομίζουμε πως θέλουμε,
ή σε εκείνα που νομίζουμε πως οι άλλοι θέλουνε – γι αυτούς και για μας –
Ολα δουλεύουν ρολόι.
Τίποτα δε γυρνάει πίσω…
Κι εγώ,
ενας κολλημένος είμαι που απλά προχωράω,
κάθε βήμα πιο κόντα στην καταστροφή.
Δεν είμαστε παρά μόνο μια γέννηση κι ένας θάνατος
Το ενδιάμεσο είναι τα φύλλα του ντοσιέ.
Αλλα έχουν μουτζούρες,
αλλα ειναι κενά – τα περισσότερα –
Τι σημασία έχει πόσο προπάθησες
να κάνεις τη διαφορά
/ εκτός από την ματαιοδοξία σου.
Στην εποχή του υπερανθρώπου στο ίδιο ράφι θα καταλήξεις κι εσύ. / Μαζί μας
Γεμάτο υγρασία
Κι ένα σκοτάδι – τόσο πηχτό –
που ούτε καν τι ώρα είναι δε θα μπορείς να δεις.
Κι ο χρόνος (που για να πω την αλήθεια δε ξέρω τι σημαίνει)
Μια λέξη είναι.
Μονάχα τη φθορά αντιλαμβανόμαστε,
μέχρι τη διάλυση
που αναπόφευκτα θα ‘ρθει.
Φώντας x Σκοτάδι Άγνωστο
Μπολ Φυστίκια 