περνάω τα πρωινά μου σε μια
βαρετή, μετρίως πληρωμένη
δουλειά γραφείου
σε μια βαρετή, μετρίως
ασφαλή κωμόπολη. Και
περνάω τα βράδια μου
μεθώντας και
γυρίζοντας στους δρόμους
σα στερεότυπο
βγαλμένο απ’ τa 60s.
μπλέκω σε καβγάδες
γυρίζω με μαύρα μάτια
και κομμένο διαρκώς
το μέτωπο μου. Ξεκίνησα
να ζω έτσι
όταν διαπίστωσα πως
δεν ξέρω να αμύνομαι και
είπα πως θα μπλέκω και θα μπλέκω
μέχρι να μάθω και
όντως έμαθα:
παρόλα αυτά συνεχίζω να μπλέκω
επίτηδες σε φασαρίες
με αγρότες, σερβιτόρους
και μπάτσους
και να τους αφήνω να με τσακίζουν
ξανά και ξανά και
να γυρίζω ξανά και ξανά
με μαύρα μάτια και κομμένο το μέτωπο
ίσως τελικά
απλά ψάχνω
τον άνθρωπο εκείνο
που θα με βγάλει
απ’ τη μέση
απ’ τα βάσανα
κι απ’ τον κόπο
να το κάνω εγώ.
***
η απόσταση από το σπίτι μέχρι τη μοναστηρίου περιλαμβάνει:
το διερχόμενο τρένο πάνω στη γέφυρα που κάθε πρωί μου σφυρίζει
σαν εργάτης σε βιδάδικο και κοστίζει στις τριάντα μέρες μισό μηνιάτικο
κι όμως
την διέρχομαι ξανά και ξανά μέχρι να πάψω να βιάζομαι
όταν μου φωνάζει πως θα με σκίσει
περιμένω να έρθει να μ’ ανοίξει στα δύο
να μου δείξει επιτέλους πώς γίνεται
αφού απ’ ότι φαίνεται να οδηγάω δεν ξέρω
άσε που αυτό τ’ αμάξι κοστίζει όσο το δεξί μου πνευμόνι
κι έχει φράξει από λάδια και πίσσα
λίπη από γεύματα που αγοράζω βιαστικά προσπαθώντας να προλάβω το φανάρι
αν τα καταφέρω με οδηγεί τρία λεπτά νωρίτερα σπίτι
προτού προλάβει να σφυρίξει το τρένο
περνώντας από πάνω μου
τρία έπσιλον x φώντας φ.
Μπολ Φυστίκια 