Συμπτώσεις (Άλεξ Κοάν)

Είναι και κάτι σα συμπτώσεις
όταν το φεγγάρι είναι κόκκινο
και οι περσείδες καμπυλωμένες,
είναι κάτι σαν κάποιο παρελθόν
να μοιράζει αρμονία στις νότες
που βγάζουν οι μύγες κι οι μέλισσες.
Μου λες για ένα άνθος στο κέντρο της γλώσσας σου
και μένα στα χέρια μου δουλεύουν ζωύφια,
μυρμήγκια -ξέρω πως είναι κλώνοι
μα μου αρέσουν-
και στις πατούσες μου ψηλώνουν οι πέτρες
τόσο πολύ που με κάνουν και βλέπω στην άκρη του πέλαγου
μια νέα και άγνωστη χώρα
κι εκεί ένα αίθριο
μ’ ένα τραπέζι άδειο, πένθιμο και στρωμένο.
Είναι έξω από μένα οι ζωές των ανθρώπων,
ακόμα το γέλιο σου ακούγεται χιονισμένο
και ζορίζομαι όταν ψάχνω μια λέξη όπως τη λέξη «αγάπη»
ή τη λέξη «ανάγκη»
ή τη λέξη «κυκλώνας ενός γερανιού που κράτησε δυο πέταλα ολόκληρο το χειμώνα»
(κι ας μην είναι λέξη, το ξέρω),
ή όταν η ανάσα σου στ’ ακουστικό φουσκώνει
τους γαλαξίες που με κλείνουν.
Ψάχνω ακόμα στο χώμα το χρόνο,
κι αυτά που δεν είπα τα ψάχνω,
και βρίσκω στα χείλη σου, πολύ μακριά,
αυτή τη θερμή μάζα αέρα
που κρατά τα σώματα σε τροχιά
το ένα γύρω απ’ το άλλο.