Όταν χάθηκε
ο σύντροφος Στάλιν
απέμεινε
η Ρωσία
να αναπνέει
μονάχα με τα πνευμόνια
των ποιητών της
κι αυτά τα σιχαμένα
σκουπίδια
συνηθισμένα
στο ψητό κρέας
και στην πατάτα
συνηθισμένα στον καφέ της κούπας
στο άδειο τέμενος
και στο μπολ με τα φιστίκια
που τέλειωσαν
και τώρα σερβίρεται με ποπ κορν:
οι ποιητές
μείναν
με το κούτελο τους πεσμένο
στο τραπέζι του μπαρ
με τη μύτη
τους σπασμένη να
τρέχει το αίμα τους
σαν ασθενοφόρο
με αναμμένο το φάρο
πάνω στο λευκό χιόνι
κι εκείνοι
να μη θέλουν
να μη μπορούν
να μη μιλάνε
να μην καταλαβαίνουν.
Επένδυσαν οι ποιητές
μετά τον Στάλιν
στα βιβλία
που πλέον είναι μέσα σε θήκη
με τζάμι
και κλειδαριά
για να βλέπεις τους τίτλους
χωρίς να αγγίζεις
επένδυσαν οι ποιητές
στις υπαίθριες αγορές βινυλίου
στις άθλιες πανάκριβες
μπύρες
που μας σερβίρουν τα κωλομάγαζα
του καθεστώτος.
Και στις δημόσιες εκθέσειςερωτικών βοηθήματων
πού δεν είναι ούτε
ερωτικά
ούτε βοηθήματα
αλλά τέχνη, βεβαιώνουν
πως όλα αυτά
γίνονται για την τέχνη.
Μετά το σύντροφο Στάλιν
είμαστε όλοι δειλοί, τιποτένιοι
και έχουμε επενδύσει τα πάντα
στη ίδια πληκτική
βασανιστική
οριακή
επαναλαμβανόμενη
πράξη που
αποκαλούμε ζωή.
Μπολ Φυστίκια 