Δυο ποιήματα (Άννα Ντακ)

εξιμέροση

Εγώ ας πούμε σήμερα,
ξύπνησα θλυπημένη.

Ένιωσα θλύπη, λείπη, λίψη

Κι ύστερα με κατέβαλε
μία μελιγχολία, που έγιν΄ ελαγχολία
κι αν με ρωτάτε τώρα που βραδιάζει

νιώθω μια απέραντη απέραντη γλύπη.

voice mail

Μα πρέπει κάποιος να της πει
πως όταν λέει λέξεις
όπως «κονιάκ» και «σε», «φιλώ»

όταν εκφέρει πληθυ-
ντικούς σποραδικούς,
γυρίζει ο χρόνος πίσω

κι όλ΄οι γραφιάδες
πού’γραψαν
γι’άνοιξες και γυναίκες

στέκουνε σούζα
αγναντεύοντας
τις παύσεις της.

One thought

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s