τα παιδιά αγνοούν με τι είναι σπαρμένα τα νεκροταφεία και πηδούν από πλάκα σε πλάκα σε πλάκα: κάνουν πως το πάτωμα είναι λάβα. στο μεταξύ, σημειώνω να μην το ξεχάσω, οι φωτογραφίες στα νεκροταφεία φανερώνουν πολλά περισσότερα απ’ όσα θα ήθελε κανείς να ξέρεις. δυο γερασμένα ταίρια που βρέθηκαν με φώτοσοπ στην ίδια εικόνα, η κυρία με τον σφιχτό κότσο και το κέρινο δέρμα, το ασπρόμαυρο ζεύγος με τις γερμανικές επιγραφές και τα λευκά αγαλματίδια ήταν σίγουρα γερμανοί μετανάστες στον ύστατο κι οριστικό τους επαναπατρισμό.
κεντρομόλος των μνημάτων ο κύριος με τα γυαλιά ηλίου που χαμογελά σαρδόνια στον φακό σε μια λήψη εμφανώς παρμένη σε νυχτερινό κέντρο- θυμίζει κάτι από φτηνή σαμπάνια με φράουλα τριών ημερών, ενώ πάνω στο μνήμα του έχει ανθίσει μια γιγαντιαία τριανταφυλλιά με δεκάδες κλώνους και πολλαπλάσια άνθη: λερναία ύδρα θανάτου έχει φάει το μνήμα, γνέθεις ένα κουβάρι κι άλλα τρία πεθαίνουν, Κλωθώ βασίλισσα της φθοράς, τα άνθη κόκκινος λεκές στη λευκή μαρμάρινη κηλίδα του πράσινου δάσους.
αυτό το σώμα πολύ θ’ αγάπησε για ν’ άνθισε έτσι, λέω και του κλείνω το μάτι
Μπολ Φυστίκια 