Ο Τίγρης της Ζανζιβάρης (Λένα Χαϊμαντά)

Νεκρική σπείρα κάτω απ’ τα πέλματα
σαλεύω και περιστρέφομαι
ποια κατεύθυνση έχουν οι φλόγες; Υπήρξα παιδί
που έτρεχε στα έσω κοιμητήρια
αλιευμένος μάντης δεινών
διέσωζα το παρών σε πειραματικά βαδίσματα
ρωτούσα
ποια κατεύθυνση έχουν οι παγετώνες
και τα πουλιά του ιουλίου
στεκόμουν στην προβλήτα των δεινών
περίμενα
το ακροφύσημα του κόνδορα: σαλεύω και περιστρέφομαι
νεκρική σπείρα
στο μέλλον μιας ανάστασης
που όλο ξεθυμαίνει
ξεθυμαίνει
ξεθυμαίνει
μέχρι που γίνεται ιαχή
άδειου γηπέδου
και μαγνητοφωνημένος οργασμός
ακούρδιστης συμφωνικής συνουσίας
και σύκο
από κανένα δέντρο της γνώσης, μα δέντρου άγνωστου
σκληρού και ξενικού,
που δεν έχουμε ποτέ ξαναδεί στην έρημη ήπειρό μας.
Τούτη η νότα δεν τράφηκε ποτέ
απ’ τους ξανθούς βάλτους
της μεσονύχτιας φρίκης, μα μόνο απ’ τις φωνές
της ακατανόητης χρήσης
του γυάλινου και λίγο ραγισμένου ηχείου -ω χω χα!
Kαι έπλεαν ακροβάτες πια
στις στάχτες του πολέμου – σχημάτιζαν σύννεφα
και ίριδες που φυσούσαν
άκουγες μια φωνή να λέει
άνεμοι των καιρών γιατί μας αντιμάχεστε;
Όμως μας ξέφευγαν
όπως τα δάκρυα οι στιγμές
και καμία πολιτεία δεν ήταν αρκετή για μας
οι ακροβάτες έπλεαν
γυρνούσαν οι καταπέλτες
και οι ακροβάτες έστεκαν: ζωή υπό το πρίσμα του Αναπόφευκτου
κάτω απ’ τον ιδρώτα που κρυστάλλωνε τις απόπειρες μας
την αγωνία μας
τα άλματά μας
την πίστη μας για βροχές και βροχές αιώνων.

Κατέφθανε ο μέγας τίγρης της Ζανζιβάρης.
-και
μας
έπνιγε
στο
ξύπνημα
του
τελευταίου
ονείρου.