Θλιμμένες Μισέλ (Morley)

Σε κατάπιε η βαρύτητα μιας μυστικής πόλης.
Ένα μπουκάλι μπίρας προσγειώνεται κατακόρυφα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, ένα τραπέζι κυκλικό που περιστρέφεται σαν αφηρημένος πίνακας ζωγραφικής.
Ένα λευκό δωμάτιο, φωτισμένο με την ενέργεια εννέα αυτόφωτων φεγγαριών κολυμπάει σαν πληροφορία αθανασίας στους νεκρούς ιστούς ενός πεθαμένου σύμπαντος.
Σε ταρακούνησε πολύ η ιδέα ενός αρχαίου θεού που βάζει φλόγες στα λιβάδια της ασετιλίνης.
Τότε όλοι ζούσαμε σε ένα φωσφορίζοντα παράδεισο που έρρεε από τα μάτια σου.
Τα καλοκαίρια πάντοτε ήταν κόκκινα. Ένας καταστροφικός πίδακας νερού αναβλύζει από το κέντρο της Γης, στοχεύει και παίρνει το κεφάλι ενός μεθυσμένου φοιτητή.
Η δόξα είναι το ακέφαλο κουφάρι κάποιου ποιητή που βουλιάζει στην άμμο καταμεσής της Σαχάρα.

Τα καλοκαίρια πάντοτε ήτανε ζεστά, οι μπαλάντες πάντοτε ήτανε ροκ. Θλιμμένες Μισέλ στήνουν άφθαρτους, φρικτούς χορούς γύρω απ’ τα νερά της Στύγας, ενώ οι δειλοί γείτονες, οι πιτζαμοφορούντες, μαχαιρώνουν με μανία τις θυγατέρες τους. Στα ντουλάπια έχει χάπια, στα βιβλία έχει τις προσευχές των Σοφών, ενώ δάχτυλα – σάρκινα και ανθρώπινα δάχτυλα – γίνονται δορυφόροι ψυχών που τοποθετούνται σε γυάλινα βάζα και εκτοξεύονται στα άστρα για να μπούνε σε τροχιά γύρω απ’ την ξεχασμένη, πυρακτωμένη σφαίρα του Μπράχμαν.

Εγώ προσεύχομαι, οι χλωμές Μισέλ αποκοιμιούνται στην αγκαλιά της Ηούς, τα πουλιά πετώντας ανταλλάζουν συνθήματα με τις ανάσες και τον θάνατο.
Οι ποιητές σκέφτονται, τα πάρκα πενθούν, οι επερχόμενες δολοφονίες είναι καλά κρυμμένες στα ρεβόλβερ των γκάνγκστερς. Εγώ ερωτεύομαι, τα πλουσιόπαιδα βρωμάν αλκοόλ και ρεύονται, εκείνη χορεύει στην ερημιά ενός ακατοίκητου πλανήτη.
Εγώ χαζεύω. Ένα διαστημόπλοιο που φέρει τη σχιζοφρένεια προσκρούει σε έναν εγκέφαλο.
Γυρίζει η σκέψη μου στο τραπέζι που στριφογυρίζει, μια έκρηξη αποθηκεύτηκε στο μπουκάλι, η φλόγα της μεταδίδει θέρμη στα αποβλακωμένα κεφάλια των νέων ποιητών.

Η τελευταία Μισέλ καταβροχθίζει την καρδιά που πετσόκοψε με τις ακτίνες του Ήλιου.