Μόνο δικό μου (Γωγώ Λιανού)

Ξεκινώ ψηλαφίζοντας, πάντα ψηλαφίζοντας.
Το ‘χω σκορπίσει αυτό το σώμα, αμέτρητες φορές.
Σε τυχαίες συναντήσεις, σε ζευγαρώματα θλίψης.
Το ‘χω μοιραστεί άσκοπα με έρωτες της μιας βραδιάς, ή και όχι μόνο μιας.
Ξέρω σε ποια σημεία πονάει,
σε ποια ανατριχιάζει,
σε ποια αγαλλιάζει,
μ’ ακόμη κι έτσι, φαντάζει ξένο σώμα.
Λες και δεν μου ανήκει.
Λες και δεν ήταν δικό μου ποτέ.
Μα ήταν; -ποιος ξέρει-
Αξίζει αγάπη.
Καμιά φορά, αυτό είναι πιο δύσκολο να το πεις.
Αξίζει να τ’ αγαπήσουν το κορμί αυτό.
Ήταν αλλιώς μαθημένο.
Γι’ αυτό, καμιά φορά, το πιο δύσκολο είναι ν’ αγαπήσεις.
Η αγάπη προϋποθέτει συγκατάβαση.
Και η συγκατάβαση προϋποθέτει αγκαλιά,
πιάσιμο του χεριού, φιλί στο μάγουλο.
Ψηλαφίζω.
Πάντα ψηλαφίζω.
Είναι αλλιώς μαθημένο αυτό το σώμα, μα Θεέ μου, του αξίζει η αγάπη!
Του αξίζει, αν όχι σήμερα,
κάποια μέρα, ίσως,
όσο κι αν το ‘χω σπαταλήσει,
ν’ ανήκει κάπου.