Τρία (Χαρά Γιαννούλα)

O κρότος.
Εύρημα της φύσης μέγα.
Ικανό γέννημα να επιβληθεί της σκέψης.
Η παύσις.
Απόγονος του κρότου,
της ευτυχίας συνώνυμο, της γήινης ύπαρξης απρόσιτη κατάσταση να διαρκέσει.
Στο πολύγωνο σύμπαν, εδώ, κάθε όν στον κρότο κάτι οφείλει.
Εξ’ αυτού έμεινες άλαλος, βουβός και γεύτηκες τη δύναμη που δίνει το παρόν.
Άφησε χώρο η σκέψις να γευτείς τη νηνεμία.
Η σκέψις.
Υπό εξερεύνηση αστέρας, που αποζητά λίγο σου φως.
Με το δικό της ρυθμό περιστροφής σε κυβερνά, και γύρω σου περνούν οι εποχές σαν μαύρες τρύπες στο δίπλωμα του χρόνου.
Η φύσις.
Δύναμη μητρική, άγει και φέρει τα καθέκαστα… τα φυγείν αδύνατα,
τα πάντα σοφά ποιημένα.
Και έτσι μια μέρα Θεός, έφτιαξε τον κρότο.