Όταν διασπάστηκε το άτομο (Άλεξ Κοάν)

Βόμβες στις πλατείες μας,
κλονίζουν τα σημειωματάρια μας.
Α!
Αυτό δεν είναι λογοτεχνία!
Αυτό είναι μια ανασκαφή
του παρελθόντος!
Γκαρίζετε μα δεν καταλαβαίνετε ότι ο μόνος λόγος που οικονομικά δεν έχει καταρρεύσει ακόμα η Αίγυπτος είναι κάτι θεόρατα, τρίγωνα κτίσματα που χτίστηκαν με μόνο σκοπό να θαφτεί μέσα τους κάποιος πανάρχαιος, αποτυχημένος Φαραώ της χώρας.
Αυτή είναι η αγνοημένη αλήθεια –
ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας
είναι η ιστορία η ίδια.
Το αρχέγονο μηδέν που περικλείει τα πάντα.
Ω
ναι!
Οι τάφοι είναι η κληρονομιά των προγόνων μας, οι τάφοι είναι η κληρονομιά που θ’ αφήσουμε στους γιους μας και στις κόρες.
Κι αυτοί που δεν τους σκάλισαν,
με νύχια βρώμικα και φτυάρια και αξίνες,
είναι οι ίδιοι που δε μπόρεσαν
να ονειρευτούν το μέλλοντα τον κόσμο.
Ο μέλλοντας κόσμος! Ο σπουδαίος! Ο άφθαρτος! Ο νέος!
Τραγούδα μαζί μου, αναγνώστη!
Είμαι ο ουροβόρος της γραμμικής πορείας.
Όταν πεθάνω θα ταυτιστώ με το Θεό!
Θα βάζω θαυμαστικό σε κάθε πρότασή μου!
Μα μέχρι τότε σιωπηλώς
παρατηρώ την άσπλαχνη και τρομερή
ροπή των όλων, των πραγμάτων.
Σύννεφα μην τρομάζετε, σας ξέρω από τότε που ήσασταν νεράκι ακόμα.
Σας ήπια και γεννηθήκατε ξανά μέσα στα εντόσθια μου,
σας ξέρασα και γίνατε μπόρα και βοριάς μέσα στους τοίχους της τουαλέτας.
Εδώ ξυπνάει η άνοιξη,
εδώ και ο χειμώνας.
Μέσα στο μπάνιο, μέσα μου, κι έξω που όλο βρέχει.
Εδώ πεθαίνει ο ντουνιάς, εδώ γεννιέται πάλι, κλαίει σα να ναι μωρό, κλωτσάει σαν έμβρυο μες στη μήτρα, σκοτώνεται σαν παλικάρι σ’ έναν ανούσιο πόλεμο, θάβεται μέσα στη γη, γίνεται γεύμα ζεστό σαν μοσχαρίσιο ψαχνό με αρακά γι’ αμέτρητα σκουλήκια.
Κι αυτό είναι όλο το μέσα μου.
Νεκροταφείο για τους παλιούς.
Μαιευτήριο για τους καινούριους.
Πεδίο μάχης για τους σύγχρονους.