Κοιτάζω τα δάχτυλα του ποδιού μου
Τα έχει καταπιεί το σεντόνι με τα λουλούδια
Το σεντόνι με τα λουλούδια
Το σεντόνι με τα λουλούδια
Έχει ξεκινήσει να φυτρώνει στον λαιμό μου
Ο λαιμός μου
Θυμάται κάθε δαγκωνιά που βίωσε
Κάθε δαγκωνιά
Μου θυμίζει
Έμαθα να αγαπώ πεσμένη στα τέσσερα
Πεσμένη στα τέσσερα έμαθα
να φιλάω τα ξύλα με επιμονή να αναπνεύσουν
Θα αναπνεύσουν
Κλέβοντας μια μια τις κόκκινες τρίχες
Τις κόκκινες τρίχες
Υποσχέθηκα να τις φυλάω και έκανα τάμα
έκανα τάμα πεσμένη στα τέσσερα στο ξωκλήσι του χωριού
Θεέ μου κάνε να μην καραφλιάσω
Θεέ μου
Αν υπάρχεις
Κάνε τα ξύλα να μιλήσουνε
Θεέ μου
Κάνε τα ξύλα να αναπνεύσουν
Να αφήσουν τα μαλλιά μου ήσυχα
Θεέ μου
Κάνε να βρέξει να φυτρώσουν τα λουλούδια να αναπνεύσει η πόλη
Θεέ μου
Κάνε να βρέξει να φυτρώσουν τα μαλλιά μου να αναπνεύσω επιτέλους
Θεέ μου
εσύ μου έμαθες την πρώτη αγάπη
την μοναδική, την μονοδιάστατη, την θεόσταλτη
την λουσμένη με μύρο, την πλυμμένη με θειάφι
την ματωμένη από καρφιά και από αγκάθια
την εσταυρωμένη
την αναστημένη
την ριγμένη στην γη
την ανυψωμένη στους ουρανούς
την πανταχού παρούσα
την πεσμένη στα γόνατα
την προσευχόμενη
την μαυροφορούσα
την σε λατρεία
μετατρεπόμενη
αγάπη
Μπολ Φυστίκια 