Ο Ήλιος κρέμεται στο κενό από τους λαμπερούς γιους της Σελήνης σε μια ταράτσα των Αθηνών. Τσακίζεται στην άσφαλτο και έτσι ξεκινάει το καλοκαίρι, κάθε χρονιά, κάθε φορά.
Περπατάω σε αυτές τις γειτονιές απορημένος
έχοντας στο νου μου τις γυναικείες μορφές που εμφανίζονται στους τοίχους μου.
Ένα βράδυ είδα τον Χρόνο, ήτανε χρυσαφένιο φως, κυλούσε στον αέρα μέσα σε έναν διαφανή αγωγό. Τον κουβαλούσε ένας κινέζικος δράκος. Πέταξε μακριά μου και χάθηκε.
Μας το ψιθυρίζουνε καθημερινά οι γυναικείες φωνές.
Περπατάμε απορημένοι σε αυτές τις γειτονιές τρακάροντας το πτώμα του καλοκαιριού στην άσφαλτο.
Σε έναν αιωνόβιο γέρο στεκούμενο στο κέντρο της πλατείας έχουν φυτρώσει Ηλίανθοι, Γαρύφαλλα και Λομπέλιες στο κρανίο και στην πέτσα. Σκίζουν το μπλε πουκάμισο ενώ γύρω τους περιφέρονται μέλισσες.
Παίζει κομπολόι και καπνίζει ο αθάνατος Αύγουστος που κοχλάζει στις πλατείες. Στο κεφάλι του στέκονται περιστέρια και διψασμένοι δαίμονες.
Τα αστικά μεταφέρουν ιδρωμένους έφηβους και τον καύσωνα στην πόλη. Το μυαλό μου τινάχτηκε και μέσω μιας μεταφυσικής ροζ πύλης προσγειώθηκε σε μια καταπράσινη πεδιάδα.
Ο αέρας που φύσαγε βύθισε το χέρι και το ποτήρι μου μέσα στο μπαρ. Τελευταία φορά που αγάπησα θυμάμαι πως αφέθηκα ολόκληρος, την άφησα να μου καρφώσει τον εγκέφαλο με έναν σωλήνα που έρρεε ουίσκι.
Τα μάτια αναποδογυρισμένα από το θάνατο ρίχνουν γροθιές στο πάτωμα. Υπάρχει μια γέφυρα που οδηγεί από το ανακατεμένο στομάχι μου σε ένα εκκλησάκι κάτω από τη Γη.
Προσεύχονται για μένα όσο οι ανεμιστήρες χορεύουνε για μένα.
Τα μάτια αναποδογυρισμένα από το θάνατο ρίχνουν γροθιές στο πάτωμα.
Το σπιν, τα ταυτοτικά σωματίδια, τρεις νάνοι σε ένα παράξενο μπαρ, το μπόουλινγκ στον γαλαξία της Ανδρομέδας,
οι λεβέντες με τα σπίρτα στην κατάψυξη ενός βυθισμένου υποβρυχίου.
Υπάρχουν ναυαγισμένα υποβρύχια;
Μπολ Φυστίκια 