Η σκηνή με καταπίνει με το που τολμάω να μιλήσω
και εγώ καταπίνω χύσια σε στάσεις αστικών λεωφορείων
Τα εν άστει Διονύσια δικαιολογούν
την αστική παράνοια.
Μωρό μου ευχαριστώ για την τυρόπιτα
αλλά αν ήθελες να μου πεις πως με βλέπεις σαν πρεζάκι
αρκούσε το βλέμμα σου.
Τρεις φορές την ημέρα
αναρωτιέμαι αν βουίζει η τηλεόραση
ή αν εγώ αποτρελάθηκα
γράφω ποίηση στα διαλλείματα από το κρίμιναλ μάιντς
και η τεχνολογία με ειρωνεύεται.
Αγάπη μου
ευχαρίστησες σήμερα τον θεό που γεννήθηκες με αρχίδια
και μπορείς να είσαι ελεύθερα μαλάκας;
Θέλω να ξέρεις
Κυρίως σ’αγαπώ γιατί το εννοείς
όταν λες πως θα με αντάλλαζες
με την πρώτη σοσιαλιστική σεξ ντολ
κι εγώ το ίδιο.
Έχω γδάρει το κεφάλι μου χίλιες φορές
Και ακόμα να καταλάβω αν έχω εγκέφαλο
ή αν πρόλαβα κιόλας να τον κάψω από τα ντρόγκια
τις οχτάωρες απλήρωτες πρόβες
τις ανασφάλειες
και την προσπάθεια μου να διαβάσω Τζούντιθ Μπάτλερ.
Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει
αναμφίβολα
πως πουλάς την υπεραξία σου σε τιμή ευκαιρίας
και την ψυχή σου στο διάολο για μια θέση στα σκατά.
Με ηθικό πλεονέκτημα πάντα.
Τον επόμενο αιώνα
θα έρθει ο κομμουνισμός
η πρέζα θα είναι νόμιμη
θα πωλείται στα περίπτερα
σε ροζ πακετάκια
και ως προειδοποίηση
θα έχει ποιήματα μου
όπως τα πακέτα των τσιγάρων
έχουν τώρα σάπιους πνεύμονες.
Μπολ Φυστίκια 