Ιώβ (Χημεία)

μέσα στο λεωφορείο
τα μήκη μου κινούνται με κιλοβατώρες – όσο πιο κοντά στις λέξεις, τόσο μακριά από εκείνη που με αμέθυστους με έθρεψε.
εκείνη τη στιγμή που φεύγω μια σκηνή χορεύει στα μαλλιά μου
ήμασταν εγώ κι εσύ – πριν ακόμα δω φως – και επιπλέαμε στην θάλασσα για χρόνια, αλλάζοντας μέρες σαν ρούχα βρώμικα, οι σημαίες δεν μας έλεγαν τίποτα
ήμασταν εγώ κι εσύ και οι μέδουσες έκαιγαν στα γόνατά μου – γόνατα στο πάτωμα και μέση που γυρίζει – πάντα με κιλοβατώρες που μετράει εκείνη που με γάλα με έθρεψε
μέσα στο λεωφορείο, ο ήλιος καίει και όλοι ξαπλώνουν προς τα πίσω – όλοι σκέφτονται με κιλοβατώρες και γραμμές λέξεων
πάντα όταν φεύγω έχω αυτές τις εικόνες – είμαστε εγώ κι εσύ, περνάμε τα λιοντάρια και με σηκώνεις ψηλά, δεν σκέφτομαι
όταν έφτασα εδώ, οι ώρες χαμήλωσαν και η άμμος έγινε φόρμουλα
τα χέρια δεν είναι παρά βιολογία – η θερμοκρασία μηχανισμός άμυνας
έφτασες εσύ και ρωτάς γιατί το πλοίο δεν κινείται
ξημέρωσε πάλι
κι εγώ σε είδα να χορεύεις στήθη και πλάτες
κι όλοι σε είδαν να χορεύεις – ο χρόνος δεν έφτασε
αυτό το μέρος είναι όμορφο και σε αυτό το μέρος όλα μου πέθαναν
οι γυναίκες της ζωής μου είχαν πάντοτε μαύρα μαλλιά – αυτές που με έθρεψαν με γυάλινους κυνόδοντες – ο χρόνος δεν φτάνει
αρκεί που έκανες λίγο χώρο για εμένα απολαμβάνοντας τον ήλιο – όλοι ήρθαν για να δουν το μέρος να πεθαίνει στα σκέλια του
ήρθα περιμένοντας να δω όσα είχα εδώ να πεθαίνουν
και το μόνο που μπόρεσα να δω
ήσουν εσύ, να χορεύεις.