Ας ξαναχτίσουμε ανθρώπους στα θεμέλια
μαύρων και κόκκινων καπνών
Στις γειτονιές της παρακμής, παρέα με το πιο
άσχημο κομμάτι του εαυτού μας.
Κόντρα σε κάθε νόμο κι αρχή, σε κάθε δεδομένο
Σε κάθε σιχαμένο εκεί έξω που λέει πως δεν
μπορούμε.
Ας φτύσουμε στα θεμέλια αίμα και σάλια, κι ότι
πιο βάρβαρο, πιο βλαβερό.
Κάτι σαν δηλητήριο.
Να ‘ρθει να ριζώσει.
Ζήτω στη φωτιά!
Ζήτω στα παιδιά που οργώνουν τους δρόμους.
Στις ψυχές που δεν κρύβουν οίκτο.
Ας ξαναχτίσουμε ανθρώπους.
Οι μαύροι κι οι κόκκινοι καπνοί δεν είναι
φαντασία.
Είναι μπροστά μου κι όλας
Δες!
Δεν είναι φαντασία.
Στη ζωή μου, σιχαμένα να γυρνώ έχω μάθει.
Με παράσιτο όμοιος.
Είσαι απ’ αυτούς.
Απ’ αυτούς που είπαν «δε μπορείς».
Μπορώ καριόληδες.
Σήμερα δε θα γίνει το δικό σας.
Σήμερα μπορώ!
Ζήτω η φωτιά!
Μπολ Φυστίκια 