κάποιος Θεός
ακούει κι εμένα.
κι ας μην είναι ο ίδιος
που άκουγε τον Τσαρλς,
ή τον Άλλεν, ή την Άνν.
κι ας είναι αυτός που
πίνει την φθηνότερη
και μεγαλύτερη μπύρα στο μπαρ,
ακριβώς όπως ο πιστός του.
κι ας είναι κι αυτός που
οι ώρες του ύπνου βγαίνουν πάντα
υπερβολικά λίγες,
και τα ποτά της μέρας βγαίνουν πάντα
υπερβολικά πολλά.
όταν όμως είμαι στο αμάξι,
το ένα χέρι έξω
να κρατάει το τσιγάρο,
και νιώθω μέσα στην χειρότερη ζέστη
έναν αέρα,
φτιαγμένο μόνο για μένα,
να χαϊδεύει το πρόσωπο,
όταν παίζω μπρος πίσω
με την καρέκλα του μπαρ,
και χίλια ξένα χέρια
απλώνονται στην πλάτη μου,
και με σώζουν από βέβαιο θάνατο,
τότε ξέρω
πως ένας μικρός,
τρελός Θεός
μια φορά με άκουσε.
κι ίσως να γέλασε μαζί μου,
αλλά έστω
μια φορά
με άκουσε.
ίσως πάλι τα ποτά της μέρας
να με τρελαίνουν στο τέλος της.
κι ίσως έτσι να μου ‘ρχεται
να μιλήσω γι΄ αυτόν,
και να σκέφτομαι
πως ίσως και να μοιάζουμε.
να καπνίζει κι αυτός σα φουγάρο
κι η κοιλιά του
να μην έχει πάτο για τις μπύρες.
μπορεί όμως έτσι
αυτός ο περίεργος,
να θέλει να μου αποδείξει πως υπάρχει
κι αρά
υπάρχω κι εγώ μαζί του.
και με βάζει να σκέφτομαι τώρα
πως περπατάμε τους δρόμους μαζί,
πιασμένοι από τα μπράτσα,
και σφυρίζουμε σαν τους τρελούς
στα άδεια στενά.
πως γυρνάμε την πόλη
κι οι δρόμοι γεμίζουν,
και ξένες παλάμες ακουμπάνε τις πλάτες μας
και μας λένε ‘φχαριστώ’.
μπορεί έτσι
αυτός ο τρελός,
να θέλει απλά να με κάνει
να φωνάξω 3 ζήτω για την ύπαρξη,
3 ζήτω για εμάς που ταΐσαμε και ζήσαμε
ο ένας τον άλλο,
3 ζήτω για τον μικρό αυτόν Θεό,
που είναι απόψε εδώ μαζί μου.
Μπολ Φυστίκια 