Καμιά φορά, τα δάκρυα αρκούν για να με πνίξουν.
Και το οξυγόνο, δε νομίζεις πως είναι αρκετό για να σκάσουν τα πνευμόνια μου;
Και το παρελθόν, δε μοιάζει πια με χέρια;
Συμβιβασμούς.
Ανούσιες κουβέντες στις 5 το πρωί.
Στο τραπέζι υπάρχει ένα ξυπνητήρι.
Ρυθμισμένο να χτυπά την ίδια ώρα κάθε φορά.
Περιμένω να ‘ρθεις, κι ανοίγω την πόρτα.
Κανείς.
Και δε πιστεύεις πως ζούμε σε χώρους, που δεν έχουν άλλο χώρο;
Πόσα φιλιά ανταλλάξαμε;
Ποιο απ’ αυτά να ήταν το τελευταίο;
Ποιο ήταν το αντίο;
Τι χρώμα είχε, τι φορούσε;
Από ποια πόρτα έφυγε, και γιατί δεν το είδα;
Αγγίγματα.
Χάδια.
Αγκαλιές στενές.
Φαρδιά “αγαπώ”.
Άνθρωποι.
Ζιζάνια στην πιο όμορφη σοδειά.
Καλύτερα που έφυγες.
Έχω ένα σώμα να πνίξω.
