Σαν σήμερα, (δηλαδή στην τετάρτη δημοτικού) συνειδητοποιήσαμε την σχέση του σωματικού πόνου και της ευχαρίστησης. Λίγα χρόνια πριν, την πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού, ο Α. και εγώ κινδυνέψαμε με αποβολή. Του πέταγα χαλίκια στο πρόσωπο ενώ είχαμε συμφωνήσει μόνο στο σώμα γιατί την προηγούμενη χρονιά η Γ. είχε ζηλέψει το παιχνίδι με τα χαλίκια και σφήνωσε ένα στο ρουθούνι της. Εξήγησα στη δασκάλα ότι εμείς δεν θέλαμε την Γ. στο παιχνίδι, άρα ο κανόνας για το πρόσωπο ισχύει μόνο όταν είναι μπροστά εκείνη και ότι ο Α. κλέβει αν τον επικαλείται συνέχεια, μόνο και μόνο γιατί κρυώνει και τα χαλίκια πέφτουν στο μπουφάν του, άρα δεν πονάει. Δεν το δέχτηκε, είπε καθόλου χαλίκια, ακόμα και αν εγώ φορέσω μπουφάν. Ο Α. είπε πως αυτό δεν γίνεται τα χαλίκια είναι παιχνίδι πάρα πολλά χρόνια τώρα, από τότε που κατεβήκαμε από τα καρότσια και δεν θα σταματήσει. Οι μαμάδες είπαν άστα να χτυπήσουν, τότε θυμώσαμε στ’ αληθινά. Δεν έχουμε χτυπήσει πότε, μόνο στα γόνατα και όχι από τα χαλίκια, στις πλάκες χτυπάμε όταν πέφτουμε, αλλά αυτό δεν πειράζει γιατί βάζουμε πευκοβελόνες και ράβουμε τα γόνατα μεταξύ τους.
Η δασκάλα επέμενε, χαλίκια τέλος. Βρήκαμε τους άλλους τρεις, χαλίκια ή δασκάλα; Πέντε παιδιά, όλα και όλα σε μια τάξη, κανένας δεν ήθελε να μας διδάξει.
Στην τετάρτη μάθαμε γιατί: είναι ντροπή να μας αρέσει που πονάμε η μία τον άλλον.
Μπήκαμε τιμωρία, όλη η τάξη -και οι πέντε- θα χάναμε τα διαλείμματα μιας εβδομάδας. Ξεριζώσαμε ένα ένα τα πλήκτρα της γραφομηχανής, τα κολλήσαμε στο τοίχο σχηματίζοντας «χωρίς εμάς δεν γυρνάει η μπάλα», συγκεντρώσαμε κουκουναριές, τις γεμίσαμε μινέρβες και τις πετάγαμε στο γεμάτο προαύλιο, στο τέλος ξύσαμε όλες τις ξυλομπογιές και τα μολύβια τα δέσαμε στα δάχτυλα μας και στοχεύαμε μόνο πρόσωπο. Η δασκάλα μας βρήκε όλα πληγωμένα, με ανοιγμένες μύτες και χαμογελαστά. Βγήκαμε διάλειμμα στη μισή μέρα.
Ούτε μισή βδομάδα αργότερα, η βαριά σιδερένια πόρτα ανοίγει στη μέση το κεφάλι ενός. Η δασκάλα το παραλαμβάνει γεμισμένο με πευκοβελόνες και χαμομήλι. Κανένα δεν μαρτυρά- όλα μαζί, όλα μαζί και οι πέντε. Αναπαριστούμε το έγκλημα, ο ένας κάθεται και οκτώ χέρια ρίχνουν την πόρτα, και οι πέντε και οι πέντε μετά τον ράψαμε και οι πέντε δεν θέλουμε να καθαρίσετε το αίμα . Το κόκκινο του αίματος πάνω στο άσπρο του μαρμάρου, είναι η καινούρια μας σημαία. Φτιάχνουμε στεφάνι από λουλούδια στο ποτισμένο σημείο, ξύνουμε κόκκινες ξυλομπογιές και αναπαριστούμε το σημάδι σε κάθε τοίχο, εκείνο που βάζει το καλύτερο γκολ κερδίζει μια σημαία στο κούτελο του- ζωγραφιά. Πάλι τιμωρία.
Ξύνουμε ξυλομπογιές ξανά, από την αρχή γρατζουνισμένα. Βάζουμε φωτιά στον κάδο σκουπιδιών και στα βιβλία ορθογραφίας. Δεν μας βγάζουν στο προαύλιο, βάζουν επιτηρητή. Βγαίνει ματωμένος, η γκρι ξυλομπογιά κρέμεται στο σακάκι του. Τον ξαναστέλνουν και μας αφαιρούν τις ξυλομπογιές. Απαγορεύονται οι ξυλομπογιές.
Τρώμε έναν έναν κάθε μαρκαδόρο. Απαγορεύονται οι μαρκαδόροι.
Πάνω που είχαμε νικήσει.
Σταματάμε να τρώμε χρώματα, αλλά συνεχίζουμε να γεμίζουμε μελανιές.
Μπολ Φυστίκια 