Τόσο νωρίς που ακόμα είναι σχεδόν σκοτάδι έξω.
Είμαι κοντά στο παράθυρο μ’ έναν καφέ,
και με τα συνηθισμένα πρωινά πράματα
που μοιάζουν με σκέψεις.
Τότε βλέπω το αγόρι και το φίλο του
ν’ ανηφορίζουνε το δρόμο
για να παραδώσουν τις εφημερίδες.
Φορούν σκουφιά και πουλόβερ,
και το ένα αγόρι έχει μια τσάντα στον ώμο του.
Είναι τόσο ευτυχισμένα
που δε μιλάνε καθόλου, αυτά τ’ αγόρια.
Νομίζω πως αν μπορούσαν, θα έπιανε ο ένας
το χέρι του άλλου.
Είναι νωρίς το πρωί
και κάνουν αυτή τη δουλειά παρέα.
Προχωράνε, αργά.
Ο ουρανός αρχίζει να γεμίζει φως,
παρόλο που το φεγγάρι κρέμεται χλωμό ακόμα πάνω απ’ το νερό.
Τέτοια ομορφιά που για μια στιγμή
ο θάνατος και η φιλοδοξία, ακόμα κι η αγάπη,
δεν έχουν σχέση.
Ευτυχία. Έρχεται εκεί
που δεν την περιμένεις. Και, πραγματικά, ξεπερνά
κάθε κουβέντα που κάνουμε χαράματα γι’ αυτήν.
μετάφραση: Άλεξ Κοάν
Μπολ Φυστίκια 