Κεραυνός (Φώντας Φ.)

Είναι βράδυ
και στο κρεβάτι
επικυρώνουμε μαζί
μια σπάνια, μεγάλη νίκη.
Ένας κεραυνός που πέφτει
μαυρίζει για τα καλά
τη μέση του σεντονιού μας.
Με ρωτάς αν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο
υποθέτω δε θα ‘μαι ποτέ
μα χιλιάδες γαλάζιες γαρίδες κομμένες στη μέση
από ψαλίδι αγνώστου πατρός
με σπρώχνουν να ψιθυρίσω το ναι
δέχομαι έτσι να μου βγάλεις τα μάτια
και να τα αλλάξεις
με δύο οικολογικές λάμπες τελευταίας τεχνολογίας.
Τριγυρίζω τυφλότατος μακριά σου
σε διατεταγμένη υπηρεσία
και χαρίζω φως
σε παρακμιακές συνοικίες με ζεστό νερό στους σωλήνες.
Μεθυσμένα κωλόπαιδα
μου τη στήνουν σε μια γωνία
πετάνε πέτρες με τις σφεντόνες τους
και σπάνε τις πηγές του φωτός μου.
Χάνω το φως, τις λάμπες, εσένα
και ξεμένω με μια πέτρα που βρωμάει κρασί και μπύρα
τη σφίγγω στο χέρι μου
νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να μυρίσω τη βρώμα της
κι ας απλώνεται στα ρούχα μου ήδη.
αναστενάζω
ελευθερώνω απ’ το ψαλίδι
μια μικρή γαλάζια γαρίδα
και προσεύχομαι να ‘χουμε μαξιλάρια κι όχι βροχές.