Ο μεθυσμένος λάτρης της Μπουρζουαζίας.
Δούκας και προστάτης των όμορφων παιδιών με τα γυμνά μπούτια
και των αγγέλων που βουτάν στη θάλασσα σαν κυνηγημένοι Βιαστικοί
από κάποιο άγνωστο κακό που βρωμάει και ανασαίνει πίσω στα στενά του λιμανιού.
Προγραμματισμένος έτσι ώστε να κάνει διαλόγους με το κάδρο του νεκρού πατέρα του.
Περήφανος μαφιόζος και ο πιο δυνατός χαζός στο λιμάνι.
Για κάθε πνιγμένο κορμί κρύβει στην παλάμη του ένα πνιχτό γέλιο ανισσοροπίας, γέννημα
κάποιας σπάνιας βλάβης στο κεφάλι και ξεστομίζει ένα μπινελίκι δώρο στον εαυτό του.
Μιλάει με σφαίρες και χάχανα, μπουκέτα και μαχαιρώματα.
Τρέχει σα σημαδεμένος αλητόγατος τα ξημερώματα , σημαδεμένος από τα κανόνια της οργής της.
Μιας οργής σπάνιας και ασυγχώρητης. Τελευταία φορά την είδε στη μέση ενός σκοτεινού μπαρ.
Τα πόδια της κολλημένα στα γυαλιστερά πλακάκια και στο χώρο ανάμεσα τους η ηλεκτρική καρέκλα
που έφτυσε με τις κατάρες της. Μια ηλεκτρική καρέκλα φτιαγμένη για το τομάρι του.
Για το τέλος του.
Από τότε περιφέρεται κυνηγημένος αίλουρος.
Από τους στίχους του Μαργαρίτη και τα βρωμερά καμπαρέ
μέχρι τους σκοτεινούς ήχους των Βοy Harsher στα εφηβικά υπόγεια.
Δεν περιμένει. Βιάζεται και τρέχει.
Πόνος
Ελιξίριο
Πόνος
Ελιξίριο
Πόνος
Ελιξίριο
Τον είδα να τσαμπουκαλεύεται με μια παρέα νεαρών πανκ αλητών και να τους σαπίζει στο ξύλο.
Τον είδα στο τμήμα μετά τη σύλληψη του για τη δολοφονία ενός φτηνιάρη γκόμενου κοκάκια.
Σε παραδίπλα δωμάτιο μια μητέρα θρηνούσε και χτυπιόνταν με μανία.
Στην καρδιά πίσσα, στο μυαλό αλυσίδες και σκουριές, αλλά όταν οι εικόνες αποκτούν επιτέλους μια εγκεφαλική συμμετρία, αυτές τις σπάνιες στιγμές μπορεί κάποιος να διακρίνει εάν παρατηρήσει καλά ένα απαλό γαλήνιο φως στο βλέμμα του.
Ω διάολε, τέσσερα σπασμένα πλευρά και δυο μύτες θρύψαλα, εγκεφαλικά κατάγματα και ένα στήθος κεντημένο με δέκα μαχαιρώματα.
Ω διάολε, όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της οργής της.
Μπολ Φυστίκια 