Σε καιρούς πολέμου (Φοξ)

Η θάλασσα είναι πλέον
νερό και πολλή άμμος
το φεγγάρι δανεικό φως
τα σπίτια ένα μέρος να κρυφτείς
απ’ τη θλίψη των άλλων
κι ένα μέρος να κρύψεις
τη δική σου θλίψη
τα φιλιά και τα τσιγάρα
απλά μια κακή συνήθεια.
Ήμασταν συνεργοί κι αντίπαλοι
και καταδότες και προστάτες
περήφανοι, βρωμεροί αντιήρωες
ενίοτε λιποτάκτες
μα πάντοτε αδίστακτοι
πατήσαμε επί πτωμάτων
και σβήσαμε τα χνάρια μας.
Λένε πως κανείς δε ζει
με τόσο πόνο στην καρδιά
κι όμως, είμαστε οι μόνοι επιζώντες
κι οι νύχτες είναι πλέον
σκοτάδι και ησυχία.
Τώρα, πιο τυχεροί είναι οι νεκροί
όπως και πάντα, σε καιρούς πολέμου
μιας και κανείς δε θα ‘θελε να δει
ανθρώπους σκυφτούς
που γίναν μοναχά
δυο σώματα γυμνά και
φριχτά ηττημένα.