Θέλουμε ένα περιοδικό που να λειτουργεί ως προσωπική και συλλογική ενδοσκόπηση, κριτική και αυτοκριτική. Ταυτόχρονα όμως, κι ένα περιοδικό χωρίς τη νόσο της αντικοινωνικότητας, ένα περιοδικό που δε φοβάται να βγει παραέξω.
Άδεια καρδιά, ψυχή παγωμένη.
Οκνηρία και ακηδία, ούτε σκίρτημα.
Κουρασμένο σύμπαν.
H τρομοκρατία
του θεάματος
Δεν είναι άλλη από την εμβόλιμη
ιδέα να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε /
Έχω ανάψει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια
Τρώω ένα μπαγιάτικο κουλούρι
Μυρίζει μούχλα αλλά εγώ πεινάω
Δεν έφυγες πολύ νωρίς
δεν έφυγες πολύ αργά
μα σίγουρα δεν έφυγες
όταν “έπρεπε”.
Γυρίζω πάνω κάτω σε αυτόν τον κόσμο
φρικαρισμένος σαν παραλήρημα χολυγουντιανού
αστέρα με μούρη αλόγου
που ονειρεύεται
Μπολ Φυστίκια 